Psychologia ewolucyjna

Wielu psychologów stara się oddzielić wpływ czynników dziedzicznych na zachowanie i cechy człowieka, od wpływu czynników środowiskowych i ustalić, które z tych czynników są ważniejsze. Z ewolucyjnego punktu widzenia rozróżnienie to wydaje się zbędne. Natura i wychowanie przeplatają się ze sobą. Natura determinuje to, jak i dlaczego czynniki środowiskowe będą wpływać na nas przez całe życie. W związku z uświadomieniem sobie tego faktu, teoria ewolucji zaczęła wpływać na zrozumienie procesów poznawczych i motywacji człowieka za pośrednictwem dziedziny zwanej psychologią ewolucjonistyczną. Kierunek ten stara się połączyć nowoczesną psychologię z darwinowską teorią ewolucji drogą doboru naturalnego.
Podstawą podejścia ewolucjonistycznego jest pojęcie adaptacyjności zachowania i umysłu, które zakłada, że zdolności ludzkiego umysły ewoluowały w ciągu milionów lat, służąc konkretnym celom przystosowawczym, podobnie jak nasze zdolności fizyczne. Mózg ewoluuje tak samo jak inne narządy. Mózgi generujące bardziej przystosowawcze zachowania, ulegają rozmnożeniu w wyniku dobory naturalnego. Mózgi, które generują zachowania nieprzystosowawcze, umierają. Zachowanie przystosowawcze może obejmować poświęcenie się dla swoich dzieci lub rodzeństwa lub pomaganie tym, którzy tą pomoc mogą odwzajemnić.

Psychologowie ewolucjonistyczni starają się stworzyć kompletną, jednolitą psychologię, obejmującą wszystkie aspekty ludzkiego życia, doświadczenia i zachowania.

Ewolucjonizm pozbawił ludzi uprzywilejowanego miejsca w świecie istot żywych, przypisując im przodków wspólnych ze zwierzętami. Psychologia ewolucyjna podjęła próbę integracji wielu podejść – wyjaśniała, dlaczego jedne zachowania są pożądane a inne nie odnosząc się do teorii doboru. Przedstawiciele tego podejścia szukają cech wspólnych dla wszystkich istot ludzkich. Próbują też dociec, w jaki sposób te cechy wspólne wchodzą w interakcje z otoczeniem społecznym.